باران می بارد امشب دلــــم غم دارد امشب

آرام جان خســــــــته ره می سپارد امشب

در نگاهت مانده چشمم

شايد از فکر سفر بر گردی امشــــــــــب

از تو دارم يادگاری

ســردی اين بوسه را پيوسته بر لب

قطره قطره اشک چشـــــــــــــــــمم

می چکد با نم نم باران به دامن

بسته ای بار ســـــــــفر را

با تو ای عاشقترين بـــــــد کرده ام مــــــــــن

آه ، باران
ریشه در اعماق اقیانوس دارد – شاید -
این گیسو پریشان کرده
بید وحشی باران .
یا ، نه ، دریایی است گویی ، واژگونه ، بر فراز شهر ،
شهر سوگواران .
هر زمانی که فرو می بارد از حد بیش
ریشه در من می دواند پرسشی پیگیر ، با تشویش :
رنگ این شب های وحشت را
تواند شست آیا از دل یاران ؟

کاش وقتی  آسمان بارانی است

 چشم را با اشک باران تر کنیم

کاش وقتی که تنها میشویم

 لحظه ای را یاد یکدیگر کنیم

در سمت توام
دلم باران ، دستم باران
دهانم باران ، چشمم باران
روزم را با بندگی تو پا گشا می کنم ...
هر اذانی که می وزد
پنجره ها باز می شوند
یاد تو کوران می کند ...
هر اسم تو را که صدا می زنم
ماه در دهانم هزار تکه می شود

در زد کسی انگار که مهمان داریم
در سفره گرسنگی فراوان داریم
امروز پدر ابر زیادی آورد
مانند همیشه شام باران داریم

چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را خاطره را زیر باران باید برد
با همه مردم شهر زیر باران باید رفت
دوست را زیر باران باید برد
عشق را زیر باران باید جست
زیر باران باید خوابید
زیر باران باید بازی کرد
زیر باران باید چیز نوشت حرف زد نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی
زندگی آب تنی کردن در حوضچه "اکنون" است
رخت ها را بکنیم
آب در یک قدمی است

در اين دنيای دَرَندَشت
هر چيزی به نحوی بالاخره زندگی می‌کند.
باران که بيايد
بيد هم دشمنی‌های خود را با اَرّه
فراموش خواهد کرد

آخرین برگ سفرنامه ی باران
این است
که زمین چرکین است

زير باران بيا قدم بزنيم
حرف نشنيده اي به هم بزنيم
نو بگوييم و نو بينديشيم
عادت كهنه را به هم بزنيم
و زباران كمي بياموزيم
كه بباريم و حرف كم بزنيم
كم بباريم اگر، ولي همه جا
عالمي را به چهره نم بزنيم
چتر را تا كنيم و خيس شويم
لحظه اي پشت پا به غم بزنيم
سخن از عشق خود بخود زيباست
سخن عاشقانه اي به هم بزنيم
قلم زندگي به دست دل است
زندگي را بيا رقم بزنيم
«سالكم» قطره ها در انتظار تواند
زير باران بيا قدم بزنيم

من نمیگویم درین عالم
گرم پو، تابنده، هستی بخش
چون خورشید باش
تا توانی
پاک، روشن
مثل باران
مثل مروارید باش

خداوندا!
یاد گرفتم که هرگز از مردمان دنیایم
آزرده خاطر نباشم
هرگز غمی از آنان به دل نگیرم...
بر کسی خورده نگیرم
و بیهوده نیز نکوشم بر اصلاح کسی...
بسیارند مردمی که وقتی باران می بارد
میگویند: "هوا دوباره بد است"

میمیرم اگر دلت پر از غم بشود

یا چشم تو میزبان شبنم بشود

پاییز و بهار را به هم می دوزم

یک نخ اگر از پیرهنت کم بشود .